Wat een puppytijd had moeten zijn om van te genieten is uitgelopen op één groot drama… Na het verlies van Apple & Blossom in een week tijd na de geboorte van ons derde nest is nu ook onze eigen Miffy met 10wkn overleden. Haar verhaal is hieronder te lezen.

Het begon allemaal vorige week zaterdag nadat Miffy’s broer was vertrokken naar zijn nieuwe eigenaren. Aan het begin van de middag leek Miffy helemaal normaal maar in de namiddag begon ze ineens vreselijk over te geven. Dit heeft uiteindelijk zo’n 2 uur geduurd waarna ze diep in slaap viel. Op advies van de dierenarts hebben we haar wat beschuit/soepstengels gegevens en langzaamaan werd ze weer de oude. Ze leek nog wel wat depressief om het vertrek van haar broer, maar eten en drinken ging uiteindelijk weer beter en haar speelsheid ten opzichten van de andere honden had ze gelukkig helemaal niet verloren.
Zondag en maandag hebben we bewust zo min mogelijk gedaan om Miffy te laten herstellen. Zondag heeft ze het grootste deel van de dag liggen slapen en maandag merkte we aan haar dat ze weer op zoek was naar meer actie. Ze heeft beide dagen niet gekotst dus dinsdag besloten we voor het eerst weer mee weg van huis te gaan. Niet teveel en te lang, zeker niet omdat ze die ochtend toch onverwacht weer een keertje overgaf (maar het hier gelukkig bij bleef). Verder was er echter niks aan de hand en ook woensdag gedroeg ze zich weer als normaal en hield ze al haar eten binnen.
Donderdag begon het overgeven echter weer en na beide maaltijden te hebben overgeslagen die ochtend/middag hebben we die namiddag de dierenarts opgezocht (we hadden in de tussentijd dus wel al telefonisch contact gehad hoor, even voor de duidelijkheid). Miffy was op dat moment verder nog wel levendig en speels, had ook al die tijd normale ontlasting gehad alleen gaf ze dus af en aan over (en at ze slecht, maar dat is iets wat al sinds haar geboorte bij haar speelt). De dierenarts vermoedde toch stress in combinatie met een geïrriteerde maag door het vele overgeven, wat nu een soort wisselwerking op elkaar zou hebben. We hebben medicatie gekregen tegen de misselijkheid en gingen met goede moed weer terug naar huis.
De uren daarna verslechterde haar toestand steeds meer. Het overgeven hield ondanks de medicatie niet op en eten wilde ze absoluut niet. Ook leek ze pijn te hebben dus het vermoeden bestond dat ze last had van een maagzweer. Vrijdag hebben we de dierenarts weer bezocht, heeft ze daar twee spuiten gekregen tegen de pijn en het overgeven en hebben we nieuwe medicatie meegekregen voor thuis. Ook moesten we, vanwege haar toestand, gaan dwangvoeren. Ieder uur wat voeding in een spuitje toedienen. Het kreunen werd minder en het overgeven stopte helemaal. Nog steeds wilde ze niet zelf eten maar dwangvoeren ieder uur ging goed en ze hield alles ook binnen. We hebben het huis extra warm gemaakt voor ‘r omdat ze door het slechte eten onderkoeld begon te raken, en die avond begon ze weer wat rond te lopen door het huis.
Tijdens de nacht van vrijdag op zaterdag begon ze ineens echter problemen te krijgen met haar darmen… Ze moest poepen maar had hier de kracht niet voor. In overleg met de dierenarts hebben we Nutridrops toegediend in de hoop dat dit haar de kracht zou geven zelf te gaan poepen. Helaas kwamen de Nutridrops inclusief alle andere medicatie en voeding van de laatste paar uren er vanmiddag ineens allemaal weer uit. Ze werd ook steeds slapper en kon inmiddels bijna niet meer op haar benen staan. Na meermaals telefonisch contact vonden we allemaal haar toestand te snel verslechteren dus zijn we met spoed naar de dierenarts gereden. Eenmaal daar bleek ze inmiddels in een soort van shock toestand te verkeren. Er is een röntgen foto gemaakt en hierop was wel een obstructie van de darmen te zien maar het was niet te zeggen of dit niet misschien juist komt door het slechte eten van de afgelopen dagen (dit droogt de darmen uit en zou dus ook een gevolg van het overgeven kunnen zijn, maar kan ook de oorzaak van de klachten in eerste instantie zijn geweest natuurlijk). Omdat haar toestand zo kritiek is hadden we twee opties… Of gelijk laten opereren om het darmstelsel weer op gang te krijgen. Maar gezien haar zeer kleine formaat en ernstig verzwakte toestand is het nog maar de vraag of ze dit zou overleven. Of haar daar achterlaten om de 24-uurs zorg in te gaan. Ze zou dan daar in een couveuse gelegd worden, iets laxerend krijgen en vanavond mee naar huis gaan met de dienstdoende dierenarts (die zelf ook een couveuse aan huis heeft). Het risico van iets laxerend geven is dat dit tot uitdroging kan leiden. Drinken deed ze tot een paar uur geleden nog wel en in combinatie met de dwangvoeding heeft dit er voor gezorgd dat ze op dit moment nog niet is uitgedroogd, maar dat zal niet lang meer duren in haar huidige toestand. In overleg hebben we besloten toch voor deze laatste optie te gaan omdat wij allemaal betwijfelden of zij een operatie op dat moment überhaupt aankon.
Met veel pijn in ons hart hebben we ons kleine meisje achter moeten laten. We zouden het horen zodra er nieuws was en mochten zelf ook ten alle tijden bellen als we een update wilden horen. Haar toestand was zeer kritiek dus het was echt de vraag of ze het zou gaan halen. We voelde ons verslagen, na alle tegenslagen rondom dit nest en het vechten voor alle vier de pups dreigden we nu wellicht een derde pup kwijt te raken. Ik heb ook nog even gevraagd of het niet toch iets genetisch kon zijn, maar de dierenarts verzekerde mij dat de kans hier op zeer klein was. Het was gewoon weer dikke pech allemaal, zoals wel vaker het geval is in ons leven.
Aan het begin van de avond werden we gebeld met een update. Miffy had een soort klysma gehad waarbij een erg groot stuk van ‘iets’ was uitgekomen. Er zat nog een stuk vast in de darmen dus ze wilden sowieso afwachten of dit er vanzelf uit zou gaan komen. Er zat ook dwangvoer bij de ontlasting dus dat liet zien dat het maag-darmsysteem wel nog naar behoren functioneert. Er was onderhuids vocht toegediend en ze lag onder een warmtelamp in de couveuse. Na ons vertrek is ze uiteindelijk toch uitgedroogd maar ze leek aan de beterende hand. Haar vochtniveau was echter toch nog iets te laag dus ze zouden haar later die avond nogmaals vocht toedienen voor een kleine oppepper. Ze kon wel weer een klein beetje lopen en keek ook wat opgewekter uit haar ogen dus dit was allemaal voorzichtig positief nieuws te noemen. Ook dronk en plaste ze nog altijd, net zoals ze hier ook al die tijd deed, dus dit was ook niet achteruit gegaan.
Hoewel we wisten dat haar toestand nog altijd kritiek was begonnen we toch weer een klein beetje hoop te krijgen. Onze kleine meid was een vechter en misschien zou ze het toch gaan redden. De update later die avond deed ons alle moed echter weer terug in de schoenen zakken. Helaas was Miffy’s toestand toch weer verslechterd en had ze inmiddels ook weer pijn en onderkoelingsverschijnselen. Ze zou die nacht mee naar huis gaan met de dierenarts en als haar toestand in de ochtend nog hetzelfde was of was verslechterd zouden ze toch overgaan op een operatie. We bereidde ons voor op een zware nacht en probeerde zoveel mogelijk afleiding te vinden om de uren door te komen.
Rond 1 uur ’s nachts besloot ik nog even een bad te nemen om daarna hopelijk toch wat uurtjes slaap te pakken toen de telefoon ging. Eigenlijk wist ik het toen al gelijk… Monique nam op maar ik kon niet verstaan wat ze zei, uiteindelijk zijn we op mijn kamer gaan zitten met de telefoon op speaker en hebben we de dierenarts aan het woord gelaten. Miffy was er niet meer, ze was overleden. We moesten op dat moment beslissen hoe nu verder. Zouden we haar gelijk ophalen of op een later tijdstip, wilde we een autopsie of niet, etc. Uiteindelijk besloten we om haar niet die nacht nog op te halen om de roedel toch wat uurtjes slaap te laten pakken. Een autopsie (in Utrecht) zag ik na wat uitleg van de dierenarts ook niet zitten maar een eigen onderzoek door onze dierenarts zelf twijfelde ik heel erg over. Hoewel ik in eerste instantie heb aangegeven dit niet te willen hebben we uiteindelijk tien minuten later toch teruggebeld met de vraag of zij zelf de volgende ochtend Miffy nog even zou willen open maken om te kijken of we achter een oorzaak konden komen. Al was het maar iets dat zou kunnen verklaren hoe dit heeft kunnen gebeuren.
De nacht zelf heb ik verder nauwelijks geslapen. Ik ben voor wat afleiding maar het huis wat gaan opruimen en heb het puppydagboek van week 9 nog even vertaald naar het Engels. Enerzijds een hartverscheurende klus, anderzijds wilde ik dit na alles nu even zo snel mogelijk achter de rug hebben omdat de emoties nu toch nog zo vers waren. Uiteindelijk heb ik één á twee uurtjes slaap kunnen pakken tot we in de ochtend werden gebeld door de dierenarts. We konden Miffy komen ophalen. Eenmaal daar aangekomen werd Abby gelijk onrustig… Ze wilde ‘haar baby’ ophalen en sleurde me zowat de behandelkamer in waar we Miffy in de armen van de dierenarts die dag daarvoor hadden achtergelaten. Haar neus trok haar naar de achterkamer waar Miffy op de tafel lag, helemaal netjes gewassen en gehecht zodat weinig te zien was van het onderzoek dat die ochtend had plaatsgevonden. Een echte oorzaak hebben we nog steeds niet maar de dierenarts heeft wel wat antwoorden kunnen vinden. In Miffy’s darmen was een harde substantie gevonden dat uiteindelijk een soort haarbal bleek te zijn. De theorie is dat dit waarschijnlijk voor een obstructie heeft gezorgd en dat een kettingreactie heeft veroorzaakt. Zowel op de echo als röntgen was echter niet duidelijk te zien wat er zat en of dit echt gevaarlijk was, wat behandeling dus ook zeer moeilijk maakte. Waar de haarbal precies van afkomstig was zullen we nooit weten. Miffy was niet te type om dingetjes van de grond te eten maar raapte wel af en toe wat op, zo ook pluisjes als ze deze tegenkwam. Daarnaast lag ze de laatste weken natuurlijk ook regelmatig flink bij Abby te sabbelen die inmiddels in de rui is. Ook dit zou een goede verklaring kunnen zijn dus. Hoe dan ook was de eindconclusie van de dierenarts en ook onszelf eigenlijk wel dat anders handelen waarschijnlijk weinig nut had gehad. Een operatie had ze gezien haar zwakke toestand toch niet overleefd, en niemand had kunnen denken dat zoiets als dit voor zo een einde zou kunnen zorgen. Of eerder ingrijpen nut had gehad valt ook te betwijfelen, want de dierenarts legde ons ook uit dat als ze nog in goede gezondheid had verkeerd dit uit de darmen opereren ook een knap lastige klus was geweest. Gezien Miffy’s kleine formaat (1,3 kilo op het moment) zijn haar organen nog zo klein dat deze bijna niet te opereren zijn, dus zelfs al waren we er vroeg bij geweest valt het te betwijfelen of ze nog te redden was.
Echt een troost is dit helaas niet, want hoewel we er vrede mee hebben dat we weinig anders voor ons meisje hadden kunnen doen neemt dat niet alle pijn en het verdriet weg. De dierenarts heeft ons ook verteld hoe Miffy aan haar einde is gekomen. Ze lag in mand naast haar bed omringt door kruiken en dekens en ieder uur stond de wekker om even te kijken hoe het ging. Rond 00.30u merkte ze dat Miffy wel erg rustig begon te worden en de onderkoeling steeds erger werd. Ze heeft haar toen weer geprobeerd opnieuw warm in te pakken en tijdens dit proces blies ze haar laatste adem uit.
Abby had in de praktijk al door wat er gaande was en was duidelijk aangeslagen. Ze vertoonde ineens allerlei stres signalen en probeerde ons zo goed mogelijk te steunen. We hebben Miffy mee naar huis genomen in een van haar favoriete speel/slaaphuisjes met het shirtje dat Monique de afgelopen 48-uur voor haar had gebreid als dekentje over haar heen. Bij thuiskomst rook Glacee de aanwezigheid van Miffy gelijk en begon ze wild te kwispelen. We hebben Miffy op de grond gelegd zodat alle honden konden snuffelen en ervaren wat er was gebeurt. Glacee begon gelijk vreselijk te trillen en nadien Miffy te wassen, net zoals ze bij Blossom en Apple had gedaan toen deze waren overleden. Ze is meerdere keren terug gegaan naar Miffy en we hebben haar de tijd gegeven afscheid te nemen tot ze een koekje van ons aanpakte en Monique de kans zag Miffy uit de huiskamer mee te nemen.

We zijn er kapot van. Hoewel wij beiden mensen zijn die altijd ons proberen voor te bereiden op het ergste hadden we dit echt niet zien aankomen. Woensdag was ze nog zo een vrolijk, blij en speels pupje en binnen een paar dagen veranderde dit compleet. Ze maakte al echt deel uit van de roedel en ook tijdens haar ziekbed hebben de meiden hun best gedaan om Miffy te steunen. Elphaba en Eevee kwamen af en toe bij haar kijken, Abby waste haar regelmatig van top tot teen en viel dan naast haar in slaap en mama Glacee probeerde tevergeefs haar kontje en buikje te masseren omdat ze door had dat hier iets mis zat. Het mocht allemaal helaas niet baten, we zijn zelf zo’n 36-uur lang 24/7 bezig geweest met Miffy en de dierenarts op haar beurt ook zo’n 12-uur lang maar uiteindelijk was de uitkomst onvermijdelijk.
Miffy’s verlies komt extra hard aan, niet alleen vanwege alle ellende rondom dit nest, het verdriet van ons en de roedel maar vooral ook om wat Miffy in de laatste weken voor mij is gaan betekenen. Afgelopen week durfde ik voor het eerst uit te spreken dat ik in Miffy echt veel terug zag van Ashley en voorzichtig de hoop had dat zij mij over haar verlies heen kon helpen (klik hier voor de laatste blog over Ashley). Nog regelmatig huil ik mezelf in slaap om het verlies van Ash en ondanks de EMDR therapie die ik heb gehad om te leren omgaan met haar verlies is het nog altijd een terugkomend probleem. Miffy leek echter in zoveel opzichten op Ashley, met als grote verschil dat ze eigenlijk een stuk makkelijker was qua karakter. Ik heb Miffy natuurlijk al sinds haar geboorte kunnen vormen en opvoeden tot de hond die ik wilde dat ze zou worden. Ontelbaar veel uren heb ik in haar socialisatie gestopt, zowel binnens- als buitenshuis en nog nooit heb ik een pup gehad die al zo makkelijk was hierdoor op deze leeftijd. Met een groter nest moet je vaak de aandacht verdelen maar met twee pups in dit geval was dat ook niet nodig. Miffy was inmiddels echt een beetje mijn baby geworden die iedere nacht in mijn armen in bed in slaap viel en zelfs tijdens de zwaarste dagen wanneer ik er fysiek (of mentaal) helemaal doorheen zat weer een lach op mijn gezicht wist te toveren. En ondanks alles wat ik heb meegemaakt durfde ik weer de hoop te hebben op een band met een hond zoals ik deze had met Ashley. Ashley had ze nooit kunnen vervangen natuurlijk, en dit heb ik ook nooit gewild. Maar de speciale relatie die ik met Ash had mis ik al sinds haar overlijden, en Miffy gaf mij dat in kleine beetjes langzaamaan weer terug.
Maar het heeft niet zo moeten zijn, het was ons weer niet gegund. Waaraan we al deze pech verdienen weet ik echt niet. Iets in mij is boos, heel erg boos. Boos op alles en iedereen. Waarom anderen wel het geluk vinden waar ik al zo lang naar op zoek ben, waarom wij keer op keer dit soort pech moeten doorstaan ondanks alle moeite die wij er in stoppen dit te voorkomen. Ik ben een atheïst maar als ik zou geloven in een hogere macht dan zou ik die op dit moment echt vervloeken. Ik kan het gewoon niet begrijpen en bevatten dat onze kleine meid dit heeft moeten overkomen. Maar ik weet ook dat zo denken niks oplost. Dat daarmee haar verlies niet minder zwaar wordt of het verdriet minder heftig. Het zal een plaats moeten krijgen net zoals alle andere dierbaren die wij door de jaren heen zijn verloren. Inmiddels is mijn emmer echter zo overvol dat ik niet weet of ik dat plaatsje ooit nog ga vinden. Het is niet voor niks dat ik een zeer complex geval ben aldus mijn psycholoog/psychiater, en afgelopen dinsdag zei ze nog letterlijk tegen me dat ze hoopte dat Miffy misschien mij kon helpen met het verwerken van Ashley’s overlijden. Nu haar te moeten missen voelt dus dubbelop, al kan ik eigenlijk niet in woorden uitdrukken wat ik op dit moment doormaak.

(een filmpje van Miffy's laatste dagen hier bij ons)

Ik wil iedereen bedanken voor alle lieve berichten, reacties en steunbetuigingen. Ik weet dat iedereen het goed bedoelt al kan ik er op dit moment (nog) niet echt veel mee. Misschien komt dat nog, maar voor nu overheerst vooral de verdriet en de pijn. Ik wil ook graag het artsenteam van Dierenartsenpraktijk Lemsterland bedanken voor hun goede zorgen voor Miffy, ik weet dat ze in goede handen bij jullie is geweest en ben jullie dan ook erg dankbaar voor alles wat jullie voor haar hebben gedaan. Glacee is naar omstandigheden redelijk rustig dus we hopen dat de klap niet nog komt, en hoe ikzelf hier weer bovenop zal moeten komen zal de tijd leren. Bij deze in ieder geval het hele verhaal, en als laatste nog wat woorden voor onze kleine meid…
Lieve Miffy je zult nooit weten hoeveel je voor ons hebt betekend tijdens je korte leventje. Ik zal al onze momenten koesteren en nooit vergeten wat wij allemaal hebben meegemaakt. De perfecte hond bestaat niet zeg ik altijd, maar als ik er één had kunnen creëren dan kwam jij behoorlijk dichtbij. We missen je nu al, weet dat ons leven nooit meer hetzelfde zal zijn ondanks jouw korte tijd hier bij ons. Je hebt ons veranderd voor altijd, en daar ben ik je zeer dankbaar voor.

Blueberry Muffin Special Princess “Miffy”
28 juli 2016 - † 9 oktober 2016

Geboorte - Week 1 - Week 2 - Week 3 - Week 4 - Week 5 - Week 6 - Week 7 - Week 8 -
Week 9 - Week 10 (RIP Miffy)